Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Van liefde naar niks
van een 17-jarig meisje dat het na zolang sms-en niet opgeeft, omdat zij
ontdekt dat liefde geduldig is
Op zondag, 7 December 2008 zat ik zoals altijd achter mijn laptop aan mijn ouders tafel. Ik woonde een paar straten verder op, waar ik een 1-kamer appartement huurde.
Toen ik daar een tijdje woonde is mijn internet gecrasht en sindsdien tapte ik gratis internet af bij mijn ouders. Ik was met een theaterstuk bezig, had de hoofdrol en was elke avond aan het repeteren in Amsterdam.
Met mijn laptop zat ik bij mijn ouders aan tafel. Uit verveling, ben ik gaan chatten.
Even praten met een stelletje onbekenden. Mijn ouders zette de pannen al op tafel klaar om te gaan eten. Mijn laptop moest weg en de gesprekken werden gesloten. Aan twee mensen gaf ik mijn MSN, om later door te praten. Ik at, en ze voegden mij toe op MSN. Een halfuur later was ik met Mr.x (21 jaar) aan het praten. Ik verwachtte iets normaals, waarna ik hem weer zou verwijderen. Tot mijn grote spijt…werd het meer.
Ik weet niet waarom ik hem interessant vond, het was gewoon een gevoel. We
begonnen vroeg na het eten met praten en hebben tot bijna het
ochtendlicht doorgepraat. Om 05:00 uur, ging mijn laptop uit, mijn jas aan, en ik ging naar huis. Het MSN’en ging nu via mijn telefoon, terwijl ik naar huis liep. Ik was thuis, was moe, en wist niet wat ik ermee aan moest.
Hij zei dat zijn laptop ging uitvallen en telde de seconden af. Snel gaf ik hem mijn
nummer. Zijn eerste sms’je kwam onmidellijk nadat hij offline ging. We begonnen
met sms’en en hebben nog een uur 06:00 ge-sms’t en zijn daarna in slaap gevallen. Die middag dat we wakker werden, kwam het eerste sms’je weer binnen, en daar begon het.
We vonden elkaar interessant, en bleven sms’en, de hele dag. En MSN vervolgde.
Tijdens mijn school, tijdens mijn werk, tijdens mijn repetities. Ik weet niet hoe het
ontstaan is, maar het gebeurde. Zo leerde we elkaar kennen.
Op een plek waar ik het nooit zou zoeken vond ik iemand die ik ‘leuk’ begon te
vinden. Voor de mensen die denken dat dat niet kan op die manier: dat dacht ik ook, ook omdat ik het niet op deze manier wilde.
Hij wilde alles wete Ik heb een verleden wat achter me stond en niemand meer hoefde te weten. Al snel kwamen er vragen die ik liever niet beantwoordde omdat het naar mijn idee niet meer interessant was. Als het aan hem lag was alles van mij interessant en hij bleef doorvragen. Antwoordde ik niet, dan stelde hij andere vragen.
Hij wilde psychologie studeren en hij was er duidelijk geschikt voor. Ik ben iemand
die zo ongeveer wel weet hoe jongens in elkaar zitten. Veel jongens tonen in interesse om zo je aandacht te krijgen en om vervolgens te bereiken wat ze willen bereiken: seks of iets anders. Dat is grotendeels waarom ik twee jaar single was.
Deze jongen kwam in mijn ogen eerlijk over, en toonde oprecht interesse. Na
ongeveer 3 weken kwam de vraag over het ‘ontmoeten’. Ik gaf aan dat ik dat nooit
deed, omdat ik er geen behoefte aan had. Ik chatte uit verveling, niet om met mensen af te spreken om wat voor reden dan ook.
Constant sms-en
Laten we zeggen dat ik hem zag als een uitzondering. Toch wilde ik wachten, hem eerst beter leren kennen, totdat ik wist dat het het echt waard was om af te spreken.
En in afwachting. Of het na een tijdje nog steeds zo leuk was. En dat was het.
18 Januari 2009 had ik mijn laatste voorstelling van het theaterstuk, daarna zou ik
verhuizen en daarna zou ik het rustiger hebben. Om die reden wilde ik een maand
wachten en 31 Januari, zaterdag afspreken. Zo ook om nog steeds af te wachten of hij er tot die tijd nog steeds zo over dacht.
Hij wilde naar mijn voorstelling komen, ik wilde dat niet. Het zou me nerveuzer
maken, en uiteindelijk is hij ook niet gekomen. Het was een jaloers type.
We sms’te elkaar elke dag, hij in de pauze van zijn werk. Als je even nagaat dat ik een smsblox heb van duizend sms’jes per maand, en dat ik daar zelfs overheen kwam te zitten met 200 euro…misschien snap je het dan beter. Als ik niet gelijk terug sms’te, bleef ie sms’en; wat ik aan het doen was en waar ik mee bezig was.
Als ik zei dat ik na de voorstellingen met twee jongens en de regisseuse aan de bar was blijven hangen en ik het niet kon maken om dan te sms’en kwamen er jaloerse reacties.
Of naja, wantrouwende reacties.
Hij had slechte ervaringen met meisjes die achter zijn rug om afspraken met andere jongens. Dus dan begrijp ik het wel. Maar ik was te vertrouwen. Het zou wel komen dacht ik, dus ik trok me er niet veel van aan. Voor de voorstellingen, vlak voor kerst, ben ik nog een paar dagen in Londen geweest met mijn moeder, die gek werd van het constant sms’en. Het getyp op mijn telefoon s’nachts hield haar wakker, al had ik het geluid stil gezet. Alle foto’s die toen gemaakt zijn, heb ik gezien, en op elke foto ben ik aan het sms’en. Ieder geval, na de voorstelling kwam het erop aan. Ik zou verhuizen, en we zouden elkaar zien.
Wat me erg opviel is dat we vaak precies hetzelfde waren. Allebei ontzettend koppig, allebei in discussie gaan, allebei ons gelijk willen halen . Op vrijdag 30 Januari 2009 kregen we ruzie, waardoor onze afspraak van de volgende dag niet doorging.
We sms'ten het uit en we hebben voor het weekend daarop afgesproken. Weer kregen we een dag van te voren ruzie. Of naja, ik wilde niet meer afspreken. Ik weet nog dat ik ontzettend boos was, al weet ik mijn god niet meer waarom.
Tot in de ochtend
Wat ik wel weet is dat ik er toen echt klaar mee was. Hij bleef sms’en en sms’en, en sms’en en hij zei dat ik niet alles moest opgeven voor een stomme ruzie. Ik heb hem vaker ge-sms’t dat hij moest stoppen met sms’en, maar dat deed hij niet. Tot in de ochtend heeft-ie me ge-sms’t.
Daarna is het weer goed gekomen en hebbenin het weekend daarna opnieuw
afgesproken. Ook toen kregen we opnieuw in diezelfde week ruzie. Ik zei dat ik het
wanhopig vond als je via de chat ging daten. Er hangen gekke mensen rond, en ik vond het triest als je op die plek je ‘grote liefde’ ging zoeken.
Uiteindelijk hebben we elkaar gezien op Valentijnsdag. We hadden s’avonds
afgesproken en hij zou rond een uur of tien aankomen met de trein op Centraal Station Amsterdam.
Ik was zenuwachtig. Hij was zo perfect. En dat bedoel ik niet in de zin van echt
perfect, want dat zou al te mooi zijn. Hij was perfect voor mij, anderen zouden hem
alles behalve perfect vinden.
Ik was er al wat eerder en ben op een of ander perron gaan zitten, waar de treinen
aankwamen. In het rokersgedeelte, en zat een stuk of tien sigaretten achter elkaar te roken. Ik sms’te hem of hij er al was. Hij zei van wel. Ik vroeg hem of hij me kon zien.
Hij zei van wel en dat hij mijn ‘rookpluim’ wel zag. Even schrok ik want ik rookte wel.
Maar hij stond nergens en zag me dus niet. Ik zei dat hij naar perron nummer 17a
moest komen. Dat was op het perron tegenover mij, en zo kon ik zwaaien.
Hij wilde dat ik naar beneden kwam. En zo hebben we het eerste kwartier een discussie lopen voeren of ik naar beneden zou komen, of hij naar boven. Zoals altijd, kreeg ‘ie weer is zijn zin en ik ging naar beneden. Hij vertelde me waar hij stond, maar ik ging ergens anders staan. Ik sms’te hem waar ik stond (ik stond bij een uitgang) en toen ben ik naar buiten gegaan en heb opnieuw een sigaret opgestoken.
Toen hij daar was, zag hij me niet, en sms’te me dat ik er niet stond. Ik sms’te hem
vervolgens dat ik buiten stond en ja hoor…plotseling stond hij naast me, met een bos rode rozen. Hij zag eruit zoals ik had verwacht, zoals op zijn webcam en zijn foto’s.
We liepen naar de metro, waarop hij me vertelde nog nooit in een metro te zijn
geweest. Nou, gefeliciteerd, dit wordt je eerste, maar ook…de laatste. Twee haltes
verder, kwamen we aan bij Waterloople,mijn halte. Op het perron stond een glazen
kast met daarin oude voorwerpen. We liepen er langs, en hij keek er naar.
Omdat hij graag naar Afrika wilde, vond ik die oude voorwerpen wel tussen zijn
andere interesses passen. We liepen naar mijn huis, gingen naar binne. Het plan was om naar de bioscoop te gaan, Friday the 13th. Net als de dag ervoor. Eenmaal bij mij, vloog de tijd voorbij, en voor we het wisten waren we te laat voor de film. Uiteindelijk hebben we de film Valentine gekeken. De standaard film die elke Valentijnsdag op tv is.
Drie woorden
Uiteindelijk ging hij dichter naast me zitten, of nee, hij sloeg zijn arm om me heen
zodat we tegen elkaar aanzaten. Het was fijn…gewoon rustig…met iemand…naar een film kijken.
Na nog even discussiëren over een andere film zijn wein slaap gevallen. Hij lag tegen me aan, arm om me heen, iets wat ik zo gemist had. De volgende dag, of naja, eigenlijk diezelfde dag, werden we s’middags wakker en ook toen gingen onze plannen niet door. Want die werden vervangen door slapen.
Hij ging weg, ik liep mee naar de deur, bood nog aan om mee te lopen naar de halte van de metro. Hij omhelsde me, ik zei dat we de bioscoop nog maar 's over moesten doen, hij gaf een kus op mijn hoofd, en zei ‘fijne avond nog…’. En met die drie onverwachtste woorden hebben geleid naar de situatie waarin ik nu zit.
Ik was een beetje in de war, want die dag en de dag ervoor leek het alsof hij me leuk vond. De manier waarop ie naast me ging liggen, zijn arm op me heen sloeg. Ik sms’te hem:wil je nog een keer naar de bioscoop of ben je te veel van me geschrokken? En hij sms’te me terug: haha, we will see. Ik zat op een stoel en er kwam plotseling een enorm naar gevoel bij me naar boven.
Ik weet niet waarom zijn reactie zo was, ik weet het gewoon niet. Ik confronteerde hem met zijn reactie, en hij zei dat ik er niet zoveel achter moest zoeken. Hij stopte met sms’en, en deed anders tegen me dat de maanden ervoor. Ik zei hem dat als ik anders was dan hij verwachtte, hij het gewoon moest zeggen. Of als hij me niet leuk vond.
Hij zei dat hij me wel leuk vond. En hoe vaak ik het ook vroeg, hij bleef bij zijn antwoord en ik geloofde hem.
Ik werd boos, en wilde hem niet meer zien of spreken. Hij wilde mij nog wel zien en spreken. Een paar dagen later, was het weer goed. Hij wilde me zien, en ik wilde hem zien. Hij liet me weten dat hij op een dinsdag vrij was en een paar uur later sms’te ik hem: oke dinsdag, see u then.
Waarop ik terug kreeg: Youre beautiful and I love you, but I dont like you anymore.
Wat me het meeste pijn deed is dat ik elke dag nadat we elkaar zagen, ik dat gevoel al had, en hij bleef volhouden dat hij me wel leuk vond, zo vaak dat ik het geloofde. En wanneer het afspreken er dan op aan komt, krijg je dit. Hij legde uit dat hij me niet leuk vond sinds het gesprek van de dag daarvoor, ik had hem zwart gemaakt volgens hem. Ik kan me nu nog steeds niks van dat gesprek herinneren maar het kan best.
Ik was boos, onzeker, door zijn woorden dat hij me wel leuk vond maar dat alles wat hij deed wat anders zei. Ik was boos, ik geloofde niet dat een paar woorden zijn gevoel zo kon veranderen en beïnvloeden. We hadden vaker ruzie gehad en ik heb ergere dingen gezegd. Hij zei dat hij me vanaf dat gesprek niet meer leuk vond, terwijl alles erop wees dat hij me niet meer leuk vond vanaf het moment dat we bij de deur stonden en hij wegging. Die avond, liep hij weg, ik stond bij het raam, en hij liep te grote tuin uit, het hek uit, zonder ook maar één keer om te kijken.
Toen wist ik het; ik zie hem nooit meer. Na een tijd boos te zijn geweest, bleef ik maar denken aan hoe hij was in de tijd voordat we elkaar zagen, en besloot dat ik nog wel vriendschappelijk met hem om wilde gaan.
Hij moest er over nadenken.
Wat erg beledigend is, als dat het goede woord is, na alles wat hij gezegd had.
Juist hij
Uiteindelijk zei hij dat hij me niet ‘kon’ zien. Hij wilde me wel zien, maar kon me niet
zien. In mijn ogen was dat een slap excuus, welke reden er ook achter zat. Vind je me niet meer leuk? Zeg het dan. En niet te laat.
Wil je me niet zien? Zeg het dan. Maar toch hield hij vol dat het niet kon.
Hij sms’te me niet meer, al was ik online op MSN, sprak hij niet meer tegen me. Alles kwam van mijn kant.
Alweer wees alles erop dat hij het gewoon niet wilde. Maar nog steeds hield hij vol dat ik het mis had.
Twee jaar heb ik geen vriend gehad omdat ik hier bang voor was, dat dit zou gebeuren.
Toch wint iemand mijn vertrouwen en laat me denken dat het juist niet gebeurt. En
juist die persoon, veranderd in iemand die niks meer van me wil weten.
Hij zei dat het niet kon omdat hij me dan alleen maar meer pijn zou doen.
Ik zei dat het me pijn deed dat hij op deze manier tegen me deed, en dat het me geen pijn zou doen als we gewoon normaal contact hielden.
Hij vindt me niet meer leuk. Dat kan, we hebben onze gevoelens niet onder controle en dat kan ik accepteren. Maar mogelijkheid dat dat hij liegt en een spelletje met me speelt niet.
Een paar woorden hebben zijn gevoel volgens hem zo veranderd dat zijn verliefdheid naar mij toe stopte. Ik bleef sms’en en tegen hem praten op MSN, vooral om antwoord te krijgen.
Hij had al antwoord gegeven maar ik geloofde hem niet, daarom bleef ik doorgaan met vragen. Uiteindelijk heeft hij me verwijderd van MSN, omdat ik het vroeg. Ik heb hem eerder geprobeerd te verwijderen, en voegde hem weer toe. Ik heb zijn nummer verwijderd, maar wist het uit mijn hoofd, en zette het weer in mijn telefoon. Hij heeft me verwijderd, omdat ik het vroeg, want ik kon het niet. Hij kon het wel. Hij kon iets wat hij twee maanden geleden niet had gekund. Twee maanden geleden zou hij zeggen dat ik dit niet moest opgeven voor iets stoms. En hij had dat net zo lang gezegd dat ik luisterde. Hij wilde mijn nummer blokkeren.
Datzelfde heb ik geprobeerd maar dat werkt niet met sms’jes. Hij zei dat hij zijn provider op zou bellen om zo mijn nummer te laten blokkeren zodat mijn sms’jes ook niet meer aankwamen. Dat heeft hij nooit gedaan, waarschijnlijk omdat het niet kan.
Drie dagen zonder sms
Op hyves heeft hij me verwijdert. En er voor gezorgd dat ik zijn profiel niet meer kan zien. Opnieuw toevoegen lukt ook niet want hij heeft me op hyves geblokkeerd. Ik heb hem gevraagd mij op MSN opnieuw toe te voegen, waarop hij zei dat hij het zou doen na een paar dagen, ook dat heeft hij niet gedaan. Ik heb hem drie dagen niet ge-sms’t, en drie dagen lang geen sms’jes ontvangen.
Als ik hem nu sms, is het een wonder als ik wat terug krijg. Ik heb hem gevraagd of hij me nog wil toevoegen op MSN, of dat hij het hele contact wil beëindigen, waarop hij plotseling besloten had, dat hij me helemaal niet meer wilde spreken omdat hem moest vergeten.
Het is makkelijk om te zeggen dat je zo iemand moet vergeten als hij je zo behandelt, maar dat is voor mij onmogelijk zolang ik het niet begrijp.
Ik heb niks verkeerds gedaan. Plotseling wilde hij niks meer met me te maken hebben. Het doet pijn dat iemand die je eindelijk na twee jaar vertrouwt en gelooft, dingen tegen je heeft gezegd die je geloofde en uiteindelijk niet waar bleken te zijn. Hij zou anders zeggen, hij zou zeggen dat hij alles meende.
De vraag is voor hoelang. Je kan iemand aardig vinden voor twee maanden, maar dingen die hij heeft gezegd meen je langer dan twee maanden.
Ik zei dat ik het pas kan accepteren wanneer ik het begrijp. Hij stuurde me twee dagen erna een email met de volgende tekst die afkomstig is van de bijbel;
"Al sprak ik de talen van mensen en engelen: als ik geen liefde had was ik niet meer dan een schetterende trompet, een galmend bekken. Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen en wist ik alles wat er te weten is, ja, als had ik het geloof bergen kan verplaatsen: als ik geen liefde had, was ik
niets. Al gaf ik mijn hele bezit weg voor eten voor de armen, al gaf ik mijn lichaam en kon ik me daarop beroemen: als ik geen liefde had, zou het me niets baten."
-Korinthe 14.1-14
In mijn ogen
Na vragen aan mensen, heb ik begrepen dat de boodschap is dat je perfect voor elkaar kan zijn, en perfect bij elkaar kan passen, maar dat het zonder liefde geen nut heeft. Je kan een relatie aangaan, en het kan werken, maar zonder liefde zal het niks waard zijn.
Ik snap nu meer zijn gevoel naar mij toe. Maar het legt lang niet alles uit. Een tijd geleden waren we aan het praten op MSN en mijn internet viel weg.Hij begon zich zorgen te maken, en bleef me sms’en.
Toen ik weer online kwam, dacht hij dat ik was flauw gevallen.
Een paar dagen geleden, liep ik op straat, enorme buikpijn en liet hem weten dat ik naar het ziekenhuis ging. Hij vond het grappig… Zo zie je hoe snel mensen kunnen veranderen, en zelfs in een uur. Ik snap nog steeds niet alles. Waarom kunnen we niet gewoon praten en elkaar zien? Waarom me aan de kant zetten alsof ik niets ben? Waarom doen alsof ik niks meer ben dan een simpel meisje dat je op internet hebt gevonden? Die twee maanden moeten meer waard zijn geweest.
In mijn ogen, maar blijkbaar niet in de zijne. Verliefd zijn, doet veel met mensen. Het kan ze aantrekkelijk, leuk en gezellig maken. Het kan je verliefd maken.
Ik voelde me zo goed, hij gaf me een goed gevoel, en dat is heel veel. En zonder reden, zonder duidelijke reden, heeft hij het van de een op andere dag allemaal weer van me af genomen, alsof het niks betekend heeft.
Alles wat hij zei meende hij toen, twee maanden geleden. Nu niet meer. Maar of hij het nou meende of niet, de woorden kwamen bij mij terecht. Ik geloofde ze, ik vertrouwde ze, ze lieten mij goed voelen.
Ik dacht dat ik altijd precies wist wie oprecht was en wie niet, wie te vertrouwen was en wie niet. En nu blijkt het verder te gaan als dat. Iemand die ik vertrouwde, zijn woorden, zijn gezicht, zijn daden, is veranderd vanaf het moment dat hij weg liep. Ik geloof nog steeds niet wat hij zegt. Je kan niet gek zijn van iemand, en een paar uur later niks meer met iemand te maken willen hebben.
Hij zegt dat verder contact 'niet kan’.
Als ik hem zou tegenkomen, zou ik niks zeggen. Ik zou hem aankijken en weglopen. Het is niet meer aan mij om iets uit te leggen of te zeggen, maar aan hem. Ik weet dat hij het nooit zal doen, want het interesseert hem niet meer. Mijn pijn die hij heeft veroorzaakt, interesseert hem niet meer. Mijn woorden doen hem niks, en deze tekst zal hem ook niks doen.
Het goede in iemand onthoud je, en het slechte in iemand vergeet je. Daarom ga ik door.
Liefde is een woord waar ik nu niks meer mee te maken wil hebben. Als je het hebt is het leuk, als je het verliest breekt het je hart…
Hij heeft gelijk dat ik hem niet de schuld kan geven voor zijn gevoel, maar ik geef hem wel de schuld van wat hij gedaan heeft.
Het contact met me verbreken…zonder het te zeggen. Te doen alsof ik gewoon ‘iemand’ was.
Ik woon vlakbij de plek waar we elkaar voor het eerst zagen, ik loop er wel is voorbij, kijk er naar en zucht.
Vandaag was ik er, en ben ik er heen gelopen heb er gestaan en ben weggegaan. Als ik naar die plek kijk, denk ik aan hem, kijk ik uit mijn raam, denk ik aan hem, krijg ik een sms’je, denk ik aan hem.
elemaal niks, doet zoveel pijn van binnen, als een gebroken hart en er dag na dag aan herinnerd worden door dingen die je aan hem doen denken. Al is het maar een tuin, al is het maar het geluid van een simpel sms’je, al is het maar een pilaar achter het centraal station, of een rode roos. Niks doet zoveel pijn, als een gebroken hart, waarvan je weet dat het nog lang duurt voordat het heelt.
Liefde is geduldig
Je hoort mensen wel is zeggen: op alles is een antwoord. Nou ik kan je vertellen, dat dat niet klopt. Als ik mijn antwoord had was ik allang weg. Was het me allang duidelijk. Nu denken mensen vast, dat ik wel antwoord heb, maar niet het antwoord dat ik wil.
Dat klopt. Ik krijg een leugen en ik eis de waarheid. That’s all I want.
Toen hij me die laatste email stuurde, liet hij me weten dat het uit de bijbel kwam. In de bijbel heb ik het stuk opgezocht, en een ander stuk gevonden. Een stuk wat veel beter aansluit bij het woord ‘liefde’ dan de zijne. Een stuk wat de liefde beschrijft. Een stuk wat geschreven is door de liefde zelf…
Liefde is geduldig en vriendelijk.
Liefde is niet jaloers, vervalt niet in grootspraak. In eigendunk.
Ze gedraagt zich niet grof,
Ze is niet uit op het eigenbelang,
Ze raakt niet beledigd,
Ze rekent het kwaad niet aan.
Ze verheugd zich niet op onrecht,
Ze vind vreugde in de waarheid.
Ze kan alles verdragen,
Ik ontmoette hem op 7 December 2008, hij veranderde op 15
Februari 2009, en alles stopte sinds 10 Maart 2009.
Omdat hij het zo wilde.
Frederika Hemelgang, Amsterdam
